Capitulo 4

~.~

Violetta

Nie  mogłam przestać myśleć na temat tego całego Leona.
Ale po co ja się tak o niego martwię jak Ludmila się w nim zakochałam. Nie mogłabym być z nim, bo bym zraniła Luśkę.

-Vils idziesz ze mną?- zapytała uśmiechnięta Ludmila.
-A gdzie?- na zapytanie, zapytałam.
-No poderwać Leona- odpowiedziała mi na pytanie.
- Lu jestem zmęczona, i to bardzo. Idź sama okey?- powiedziałam smutnym głosem.
-No dobrze, to ja idę.Pa.!- pożegnała się.
-Pa!-odpowiedziałam.

Tak na prawdę to ja nie byłam zmęczona, tylko Ludmila będzie mieć chłopaka a ja? Ja zostanę starą panną. Położyłam się, i myślałam, nie mogłam się wściekać, bo by mi zmarszczki wyszły. Chciałabym zobaczyć mamę, jej uśmiech.  Nagle, ktoś zakukał w drzwi.
-Proszę.!- krzyknęłam aby ten ktoś weszedł.
W drzwiach ujrzałam tatę, dawno go widziałam.

-Cześć.!- krzyknął ojciec.
 Skoczyłam z łóżka, i pobiegłam do ojca, mocno go przytuliłam, bardzo za nim tęskniłam. 

-Co się stało, że przyjechałeś do mnie?- zapytałam.
-A coś miało się stać, po prostu Cię kocham- odpowiedział opiekuńczym głosem.
-Ahaa, bo dawno Cię u mnie nie było, ja Ciebie też kocham- powiedziałam.
-Mam do Ciebie ważną sprawę?- zapytał poważnym głosem.
-No co się stało tatulku?-na pytanie zapytałam.
-Wyjeżdżam, do Włoch do pracy na nie wiem ile- powiedział a w oczach miał łzy.
-Co?! Tato, ale nie możesz tu pracować?- powiedziałam smutna.
-Nie mogę, bo dostałem kontrakt na nie wiadomo ile, ty zostajesz w tym kraju- odpowiedział.
-Ale kto będzie mnie odwiedzał ?- zapytałam.
-Będzie Cię odwiedzał Ramallo i Ciocia Priscilla- powiedział z uśmiechem na twarzy.
-Ale ja tylko Ramalla znam a tej całej cioci to ja nie znam- powiedziałam z buntem.
-No to poznasz ciocię, ja juz kochanie muszę kończyć. Pa.!- pożegnał się i mnie przytulił.
-No pa- powiedziałam z łzami w oczach.

Po wyjściu ojca poszłam się ogarnąć. Może szybko wróci, kto tam to wie.

~.~
Leon

Dziś, się dobrze wyspałem, potem poszedłem na siłownię, gdy wróciłem po siłowni, zmęczony położyłem się na łóżku, i myślałem o tym, wiem, że ojciec tej Violi jedzie i mi kazał się ją opiekować, ale ja od niedawna spotykam się z bardzo fajną dziewczyną Ludmilą. No i wtedy będzie zazdrosna i w ogóle. W trakcie myśli ktoś zapukał do pokoju.
-No włazić!- krzyknąłem.
 Nagle ku moim oczom ukazała się Ludmia, była tak pięknie ubrana, i przesłała mi uśmiech.  
-Coś się stało?- zapytałem.
-Nie nic- usiadła obok mnie.
-Mam do Ciebie prośbę- powiedziała.
-No jaką ?- zapytałem.
-Czy chesz być moim chłopakiem?- zapytałam.

No i właśnie w tej chwili nie wiedziałem co odpowiedzieć. Ale czy ja w ogóle ją kocham? Raczej tak- pytałem sam siebie, a Ludmila się patrzyła, żeby nie była smutna posłałem jej uśmiech i odpowiedziałem.

-No ja chyba powinienem się pytać, ale chcę być twoim chłopakiem- odpowiedziałem i ją pocałowałem.

Żeby nie marnować czasu poszliśmy na spacer, ale Ludka się uparła że ma nyć z nami Violka, tym chyba lepiej, bo mam ją obserwować.

Nie mogliśmy daleko pójść, ale gdzieś mogliśmy, poszliśmy nad basen.

~.~ 

No to koniec  tego rozdziału. Mamy Leomilę. Cieszycie się ? 
Piszcie w komach czy wam się rozdział podobał.

Papateczki misie <3 ♥